Архив рубрики: Պատմություն 10

Հին Թայլանդ | Թարգմանչական աշխատանք

Աղբյուրը

1.) Վաղ պատմություն. Առաջին էթնիկ Թայլանդցիները ժամանում են


Ներկայիս Թաիլանդի տարածքում վաղ մարդկանց բնակեցման հետքերը թվագրվում են մ.թ.ա. 2500-3600 թվականներին: Ամենակարևոր մնացորդները բրոնզե դարաշրջանի անոթներն են, որոնք փորվել են 1967 թվականին Թաիլանդի հյուսիս-արևելքում գտնվող Բան Չիանգ գյուղի շրջակայքում: Բանյան հովտի քարանձավում հայտնաբերված բրնձի խոտի հանքավայրերի և շինությունների հետքերը կարող են ապացուցել մարդկանց բնակության վայրը դեռ մ.թ.ա. 5-րդ հազարամյակում:

Այնուամենայնիվ, նախապատմական էթիկայի թաիլանդական ժողովուրդների պատմությունը մութ է: Հայտնի են միայն առանձին առանձին միջադեպեր. Օրինակ՝ մ.թ.ա. 2637 թվականին ինը թայ ցեղեր միասին՝ համատեղ դիմադրություն ցույց տալու չինացի զավթիչներին: 1860 մ.թ.ա. երկու նախկին հակառակորդները միավորեցին ուժերը՝ դիմակայելու Ջենջոնգի մոնղոլական ցեղերին, որոնք սպառնում էին և՛ թաիլանդացիներին, և՛ չինացիներին: 122 մ.թ.ա. Թայ ցեղերը վերջապես հիմնեցին Ալիաոյի թագավորությունը հարավային Չինաստանում, բայց այն նվաճվեց չինացիների կողմից 35 տարի անց, նախքան այն կարողացավ վերականգնել իր անկախությունը մ.թ.ա. 9-ին:

Հետազոտողները ենթադրում են, որ այս ժամանակաշրջանում վաղ թայ ժողովուրդներն օգտագործում էին Ալիաոյի թագավորությունը որպես ելք դեպի հարավ առաջխաղացման համար: Քանի որ նրանք հետևում էին փոքր գետերին դեպի հարավ և խուսափում էին խորը գետերից, ինչպիսիք են Սալվինը կամ Մեկոնգը, այս վաղ Թաիլանդացիները գրեթե չեն շփվում տեղի բնիկ բնակչության հետ: Հետևաբար, Թայ ցեղերի տարածքային նվաճումները չեն կարող դիտվել որպես դասական նվաճումներ, այլ ավելի շուտ ընկալվում են որպես ձուլում կամ կլանում:

2.) Մոն մարդիկ հիմնադրեցին առաջին նահանգները կամ թագավորությունները Թաիլանդի հողի վրա

Mon people | Pre wedding photos, Myanmar traditional dress, Traditional  wedding dresses


Մինչ Թաիլանդները, չինացիները, քմերները, բիրմայականները և մոն ժողովուրդները դարեր շարունակ պատերազմել են հարավային Չինաստանի, Կամբոջայի, Լաոսի և Թաիլանդի տարածքների համար, մ.թ.ա 857 թվականը կարևոր ամսաթիվ է Թաիլանդի թագավորության ծագման պատմության մեջ: Այդ թվականին արքայազն Փրոմը հիմնադրեց Ֆանգ քաղաքը՝ Չիանգ Ռայից արևմուտք։ Չնայած քաղաքը երբեք իրապես չի մեծացել իր կարևորության մեջ, թագավորությունը տարածվել է արքայազն Ֆրոմից մինչև Սավանխալոկ, որը գտնվում է Սուխոթայից հյուսիս: Այնուամենայնիվ, նվաճելու թայ ցանկությունը սահմանափակվեց բիրմայացիների և քմերների կողմից, ովքեր իրենց համար պահանջեցին այսօրվա Թաիլանդի մեծ մասը և համապատասխանաբար գրավեցին այն: Ի հակադրություն, Թաիլանդի մի քանի փոքր թագավորություններ զարգացան Լուանգ Պրաբանգի (այսօրվա Լաոս) շրջակայքում։

Մոն ժողովուրդը, որն ապրում էր հարավային Բիրմայում և հյուսիսային և կենտրոնական Թաիլանդում, հիմնեց առաջին թագավորությունները՝ հնդկականացված Ֆունան կայսրության մոդելի հիման վրա, ներկայիս Թաիլանդում: Որպես կենտրոններ, հավանաբար, հանդես են եկել Նախոն Պաթոմ և Լամպհուն քաղաքները։

Խմերները, որոնք իրենց զենիթն են ապրել 9-րդ և 12-րդ դարերի միջև և կառավարել են Հարավարևելյան Ասիայի մեծ մասերը, այնուհետև Թաիլանդի հյուսիս-արևելքում տարածել են իրենց ազդեցության գոտին Ջայավարման II թագավորի օրոք։ Լոպբուրին և Այութայան ներկայիս Թաիլանդի ամենակարևոր քմերական քաղաքներն էին։

11-րդ դարում մի քանի թայ ցեղեր ներգաղթեցին ներկայիս Թաիլանդ, մոտ 1238 թվականին տեղահանեցին քմերներին լեգենդար Շրի Ինդրադիտիայի օրոք և անմիջապես հիմնեցին առաջին նահանգները, ինչպիսին է Սուխոթայը: Սուխոթայը Թաիլանդի առաջին թագավորությունն էր, որը կայունորեն հավակնում էր Թաիլանդի այսօրվա տարածքին որպես իր տիրապետության:

3.) Թաիլանդի թագավորության ծնունդը. Սուխոթայի կայսրությունը (1238-1350)

Թաիլանդի ժամանակակից պատմությունն այնուհետև սկսվում է Սուխոթայ թագավորությամբ. Սուխոթայ քաղաքն այսօր հարգվում է որպես Թաիլանդի քաղաքակրթության օրրան: Երբ թագավոր Շրի Ինդրադիտյան (1238 — 1257) հիմնադրեց Թաիլանդի Սուխոթայ թագավորությունը 1238 թվականին, չէր կարելի կանխատեսել, թե որքան հզոր կդառնա թագավորությունը, և որոշ ժամանակ այն չզարգացավ տեղական քաղաք-պետություն լինելուց: Թագավոր Բան Մուանգը (1257 — 1279)՝ Շրի Ինդրադիտիայի ավագ որդին, կարողացավ ուժի առաջին խոշոր ցուցադրությունն իրականացնել, երբ նա և իր բանակը վերջին քմերներին դուրս քշեցին Սուխոթայից՝ նրա թագադրման տարում: Հետագա տարիները նշանավորվեցին բազմաթիվ քաղաքական, սոցիալական և տարածքային ցնցումներով։

Քանի որ բացի Սուխոթայից, Թաիլանդի մյուս կառավարիչները, որոնք քաղցած էին իշխանության, ձգտում էին վերահսկել այն տարածքը, որը ներկայիս Թաիլանդն է: Հատկապես Լան Նա և Չիանգ Ռայ թագավորությունները կարող են լինել մշտական ​​մրցակիցներ իշխանության և ունեցվածքի համար. Մենգրայ թագավորը, Լան Նայի թագավորը համարվում էր Սուխոթայի ամենամեծ հակառակորդը:

4.) Սուխոթայ կայսրությունը ծաղկում էր թագավոր Ռամխամհենգի օրոք


Երբ 1279 թվականին թագավոր դարձավ Շրի Ինդրադիտիայի երկրորդ ավագ որդին՝ Ռամխամհենգը, Սուխոթայ կայսրությունը սկսեց արագ վերելք։ Լեգենդար ռազմական առաջնորդ Ռամխամհաենգ թագավորին (1279 — 1298 թթ.) հաջողվեց ստեղծել միասնական պետական ​​կառույց՝ օգտագործելով դիվանագիտական ​​և ռազմական միջոցներ՝ քմերներին և այլ հակառակորդներին ավելի հեռուն մղելու համար: Ի դեպ, հենց Ռամխամհենգն էր, ով մոտ 1283 թվականին մշակեց թայերեն այբուբենը, որը մինչ օրս օգտագործվում է։ Կայսրությունը հիմնված էր գաղափարախոսության կամ կարգի վրա, որը խիստ ազդված էր մոնղոլական կառավարման համակարգերից, մինչդեռ մշակույթը առաջացավ այլ տարածաշրջանային տերությունների մշակույթի հետ ձուլվելուց, ինչպիսիք են քմերները: Մինչդեռ, մյուս կողմից, թայսցիները կլանեցին իրենց կրոնական համոզմունքները Մոն ժողովուրդներից, որոնք սինհալական բուդդայականություն էին կիրառում: Թագավորությունը սահմանվում էր նաև ազատ առևտրով, մեղմ դատական ​​համակարգով, հարկերից ազատվածությամբ և թագավորի հետ ազատ մուտքով։ Այս բնութագրերով Սուխոթայի թագավորությունը ժամանակի համար համեմատաբար ժամանակակից պետություն էր:

Սուխոթայ քաղաքը առանձնահատուկ նշանակություն ուներ Անգկորի և Պագանի միջև հին առևտրային ուղիների վրա իր հիանալի ռազմավարական դիրքի շնորհիվ: Այս ռազմավարական առավելությունն իր համար ապահովելու համար 1275 թվականին Մենգրայ թագավորը հարձակվեց քաղաքի վրա, բայց անհաջող։ Շուտով նույնիսկ Չինաստանը ստիպված եղավ ճանաչել Սուխոթայի իշխանությունը և 1282 թվականին պատվիրակություն ուղարկեց քաղաք՝ խաղաղության պայմանագիր կնքելու համար, իսկ 1287 թվականին Ռամխամհենգը դաշինք կնքեց Թաիլանդի Լան Նա և Ֆայաո նահանգների հետ։ Սուխոթայը կտակել է մշակութային և ճարտարապետական ​​նվաճումների և արվեստի այնպիսի հարուստ ժառանգություն, որ պատմաբաններն այժմ Ռամխամհեն թագավորի օրոք ժամանակն են համարում Թաիլանդի թագավորության պատմության մեջ ոսկե դար: Սուխոթայը առաջին անգամ անվանվել է Սիամ 13-րդ դարում։

Արատտա

Արատտան շումերական սեպագրերում հիշատակվող երկիր է։ Հիշատակումը կապված է Ուրուքի երկու վաղ թագավորներ Էնմերկարի և Լուգալբանդայի հետ, որոնք նաև կան Շումերի թագավորների ցանկում:

Հայաստանի Մ.թ.ա. III- II հազարամյակների պատմության լուսաբանման համար անգնահատելի տեղեկություններ են հաղորդում Միջագետքի հնագույն ՝ շումերական և աքքադական գրավոր հուշարձանները։ Շումերները ՝ աշխարհի առաջին քաղաքակրթություններից մեկի ստեղծողներն են, մինչև Հարավային Միջագետքը յուրացնելը բնակվել են Միջագետքի հյուսիսային և Հայկական լեռնաշխարհի հարավային շրջաններում։ Հեռանալով այնտեղից ՝ նրանք երկար ժամանակ պահպանել են կապը լեռնաշխարհի հետ։ Այդ իսկ պատճառով մեր լեռնաշխարհի մասին ամենավաղ հիշատակությունները գտնում ենք շումերական գրավոր հուշարձաններում։

Շումերները ստեղծեցին առաջին սեպագիրը, որը Մ.թ.ա. III- II հազարամյակի երկրորդ կեսին նրանցից փոխառեցին սեմական ծագում ունեցող աքքադացիները, իսկ հետագայում այն լայն տարածում ստացավ Առաջավոր Ասիայի երկրներում, այդ թվում ՝ Վանի թագավորությունում։ Շումերական բնագրերում հիշատակվում է Արատտա երկիրը։ Արատտան Հայկական լեռնաշխարհի մինչ օրս հայտնի առաջին վաղ պետական կազմավորումն է։ Արատտան եղել է աստվածապետական (կրոնապետական կամ թեոկրատական) կարգերով երկիր:

Աշխարհի ամենահին կաշվե կոշիկը

Աշխարհի առաջատար լրատվամիջոցները հաղորդում են, որ հնագետները Հայաստանում հայտնաբերել են շուրջ 5,500 տարվա հնության ոտնաման, որը առայժմ գնտված աշխարհի ամենահին կաշվե կոշիկն է։

Աջ ոտքի համար հարմարեցված եւ խոտով լցոնված կոշիկը բավական փոքր չափի է՝ համապատասխանում է կոշիկների ժամանակակից եվրոպական չափման 37 համարին։

«Ասոշիեյթեդ Փրես»-ի փոխանցմամբ, այն հայտնաբերած հնագիտական թիմի ղեկավարը՝ Իռլանդիայի Քորք համալսարանի հնագետ Րոն Փինհասին, համարում է, որ կոշիկի մեջ հայտնաբերված խոտը խցկել են, որպեսզի ոտնամանը պահպանի իր ձեւը։

Լաբորատոր փորձաքննությամբ որոշվել է, որ հնադարյան կոշիկը 5637-5387 տարվա հնության է։

Հայկական կոշիկը պատրաստված է կովի կաշվի ամբողջական կտորից, որը հետեւի եւ առջեւի մասերում բացված մի շարք անցքերով անցկացված քուղերով կապվել է ոտքին։ Կոշիկը ներբան չի ունեցել, եւ հնագետը վստահ է, որ քարքարոտ վայրերում նրա բարակ կաշվե ներբանը կարող է հեշտությամբ պատառոտվել։

Հայկական կոշիկին շատ նման կաշվե կոշիկներ՝ «փամփութի» անվամբ, մինչեւ 1950-ական թվականները գործածվել են Իռլանդիայից արեւմուտք ընկած Արան կղզիներում։ Նույն կառուցվածքով ոտնամաններ են հայտնաբերվել նաեւ Եվրոպայի տարբեր շրջաններում։

Կոշիկը հայտնաբերվել է Վայոց Ձորի Արենի գյուղի մոտակայքում գտնվող «Թռչունների քարայր» կոչվող տեղանքի հնագիտական պեղումների ժամանակ, որ 2007 թվականից ի վեր կատարում է Հայաստանի Գիտությունների ազգային ակադեմիայի Հնագիտության եւ ազգագրության ինստիտուտի, ամերիկյան եւ իռլանդական հնագետներից բաղկացած արշավախումբը:

«Սա իր հնությամբ, իր պահպանվածությամբ եզակի է», — «Ազատություն» ռադիոկայանի հետ զրույցում ասաց Հնագիտության եւ ազգագրության ինստիտուտի տնօրեն Պավել Ավետիսյանը` շարունակելով. — «Եվրասիական այս մայրցամաքում գործնականում այդ հնության նման պահպանվածության ոտնաման` գործած չարուխ, հայտնի չէր մեզ: Դա չի նշանակում, որ մյուս տեղերում չի եղել, ուղղակի կաշին չի պահպանվում հողի մեջ: Առանձնահատուկ պայմաններ են պետք, որպեսզի կաշվե որեւէ իր պահպանվի»:

Պավել Ավետիսյանի խոսքով, հայ-ամերիկյան-իռլանդական համատեղ այս արշավախմբի պեղումների ընթացքում բացվել են պղնձեքարիդարի ժամանակահատվածի բազմաթիվ շերտեր, ի հայտ են եկել շատ լավ պահպանված բազմաթիվ գտածոներ, որոնք թվագրվում են մ.թ.ա. 4200-թվականից մինչեւ 3500 թվականները:

Ավետիսյանը բացատրեց նաեւ, թե ինչու են այդքան լավ պահպանվել գտածոները` այդ թվում եւ այն ոտնամանը, որ կրել է մարդը մեր տարածաշրջանում 5500 տարի առաջ. — «[Թռչունների] Քարայրում միկրոկլիման այնպիսին է, որ այնտեղ գտնվող բոլոր օրգանական միացությունները փայլուն պահպանվել են»:

Նրա խոսքով, գտածո ոտնամանը դեռ անցյալ տարվանից փորձաքննություն է անցնում աշխարհի տարբեր հեղինակավոր գիտական ինստիտուտներում եւ միայն այդ փորձաքննության ավարտից հետո գիտնականները կարողացան ներկայացնել իրենց աշխատանքի արդյունքը:

5500 տարվա կոշիկը հետագայում կցուցադրվի Հայաստանի պատմության թանգարանում, բայց մինչ այդ կոշիկը պահպանել է պետք, եւ վաղը Երեւան ժամանող Կալիֆորնիայի համալսարանի Կոտսենի անվան Հնագիտության ինստիտուտի եւ Իռլանդիայի Քորքի համալսարանի հնագետները հայ գիտնականների հետ պիտի քննարկեն ոտնամանի պահպանման տեխնոլոգիական խնդիրները։

Քարի դարից մինչև երկաթի դար | Պատմություն

Քարի դարը մարդկության պատմության ամենավաղ դարաշրջանն է: Սկսվել է 2.5 միլիոն տարի առաջ և ավարտվել մ.թ.ա. 6-րդ հազարամյակում։ Քարի դարը ունի երեք փուլ՝ հին քարի դար, միջին քարի դար ու նոր քարի դար:

Հին քարի դար

Մարդկության ամենահին շրջանը անվանում ենք հին քարի դար, այն կսվում է մարդկության առաջացման ժամանակներից: Հինքարեդարյան մարդը պատսպարվում էր քարայրերում։ Մարդիկ ապրում22էին խմբերով, որպեսզի կարողանան պաշտպանել իրար գիշատիչներից ու ապրուստը ավելի հեշտ լինի: Ժողովուրդը սկզբում զբաղվում էի հավաքչությամբ ու մար կենդանիների որսով: Ժամակի ընթացքում մարդիկ սկսեցին գործիքներ պատրաստել ոչ միայն քարից այլ նաև փայտից ու ոսկորներից: Սկսեցին որսալ մեծ գիշատիչներին: Ժամանակի ընթացքում սովորեցին նաև տիրապետել կրակին ու կարողացան համեղ սնունդ պատրաստել, ինչպես նաև կրակի շնորհիվ տաքանալ ու պաշտպանվել գիշատիչներից:

Միջին քարի դար

Միջին քարի դարը տևել է շուրջ երկու հազար տարի: Այս ժամանակաշրջանում մարդիկ ավելի կատարելագործեցին իրենց գործիքները, ավելի կարևորվեց կնոջ դերը ու ժողովուրդը սկսեց մշակել բույսեր, ընտելացնել կենդանիներին:

Նոր քարի դար

Քարի դարի վերջին դարը կոչվում է նոր քարի դար: Տևել է մոտ երկու հազարամյակ։ Նոր քարի դարը բնութագրվում է ոսկե և քարե գործիքների օգտագործմամբ, խեցեգործության առաջացմամբ: Նոր քարի դարի մարդիկ սկսել են զբաղվել ցորենի, գարու, ոսպի ու այլ բույսերի մշակմամբ, կենդանիների ընտելացմամբ: Ինչպես նաև ձևավորվել են ցեղային լեզուները: Հանրության կյանքում կատարված այդ արմատական փոփոխություններն ընդունված է անվանել «նեոլիթյան հեղափոխություն» որպես մարդկության պատմության մեջ առաջին տնտեսական հեղաշրջում։

Երկաթի դար

Երկաթի դար, մարդկության զարգացման մի ժամանակաշրջան, որը բնորոշ է երկաթի օգտագործմամբ։ Հայկական լեռնաշխարհում հնուց եղել են եթկաթի հանքավայրեր, այդ պատճառով Հայաստանը առաջին երկրներից է, որտեղ սկսել են օգտագործել երկաթը։

Պղնձի-քարի դար

Պղնձի-քարի դարև Հայկական լեռնաշխարհում տևել է մոտ 1500տարի: Այս դարաշրջանում մարդիկ զարգացրեցին անասնապահությունը, հողագործությունը, կավագործությունը, ինչպես նաև բացահայտեցին պղինձը ու սկսեցին գործիքներ պատրաստել նաև պղնձից:

Բրոնզի դար

Բրոնզի դարում զենքերի, գործիքների, զարդերի հիմնական պատրաստման նյութ օգտագործվում էր բրոնզը:  Մարդկային հասարակության պատմության այդ փուլի սկզբում երկու մետաղների՝ պղնձի և անագի միաձուլումից ստեղծվում է նոր համաձուլվածքային մետաղ՝ բրոնզը։

Հայկական լեռնաշխարհ

Սկսելով նկարագրել լեռնաշխարհի դիրքն ու սահմանները նախ նշենք թե ինչ է իրենից ներկայացնում լեռնաշխարհ տերմինը։Լեռնաշխարհը ֆիզիկաաշխարհագրական հասկացություն է։ Այն լեռնաշղթաների, լեռնազանգվածների, սարահարթերի և միջլեռնային գոգավորությունների համադրություն է, որոնք միասնորեն ունեն ծովի մակարդակից ընդհանուր բարձր տեղադրություն:Հայկական Լեռնաշխարհի տարածքը վաղ երկրաբանական անցյալում եղել է Թետիս օվկիանոսի հատակում։ Թետիս օվկիանոսը զբաղեցնում էր Գոնդվանա և Լավրասիա մայրցամաքների միջև ընկած տարածքը։ Այս մայրցամաքներից հողմահարված, տեղատարված նյութերը միլիոնավոր տարիների ընթացքում նստել են Թետիս օվկիանոսի հատակին, առաջացնելով նստվածքների հզոր համալիր։ Երկրաբանական պրոցեսների արդյունքում Թետիս օվկիանոսի տարածքում ձևավորվել է Ալպ-Հիմալայան գեոսինկլինալային գոտին: Գոնդվանայից պոկված Արաբա-Սիրիական խոշոր բեկորը շարժվելով հյուսիս ճզմել է Թետիսի գեոսինկլինալին՝ առաջացնելով «լեռնային կղզի»։

Հայկական լեռնաշխարհը գտնվում է Հյուսիսային կիսագնդում՝ Փոքրասիական բարձրավանդակի և Իրանական լեռնաշխարհի միջև: Ամբողջությամբ գտնվում է մերձարևադարձային գոտում՝ Փոքր Ասիա թերակղզու արևելքից մինչև Կասպից ծով և Կոլխիդայի ու Կուր-Արաքսյան դաշտավայրերից մինչև Միջագետքի դաշտավայրը ձգվող տարածքում: Այն մոտ 500-700 մետրով բարձր է հարևան լեռնաշխարհներից և եզրավորված է ծալքաբեկորավոր լեռներով։ Այդ իսկ պատճառով էլ հաճախ կոչվել է լեռնային կղզի։ Լեռնաշխարհի միջին բարձրությունը 1850 մետր է։Լեռնաշխարհը Միջերկրածովյան լեռնակազմական գոտու բարդ հանգույցներից է։ Այստեղ իրար են միակցվում ծալքաբեկորային լեռնաշղթաները, երիտասարդ հրաբխային լեռնազանգվածներն ու սարավանդները։